Guido had lef. Als zoon van een gemeentepolitieman solliciteerde hij bij het Korps Rijkspolitie, wat zo’n beetje gelijk stond aan vloeken in de kerk, waar hij startte op de post Hapert. Hij was nog maar kort van de opleiding af, toen zijn toekomstige postcommandant hem verkeer zag regelen tijdens de carnavalsoptocht. Hij was onder de indruk van het handelen van het jonge ventje. Met lef en bravoure bepaalde Guido wat er op de kruising gebeurde. Zwaaiend en wijzend stak hij niet onder stoelen of banken dat hij de leiding had en verantwoordelijk was voor een goed verloop. Degene die dacht toch te ontsnappen werd teruggefloten. Net van de politieschool was het al een zelfverzekerde knaap.  En niet alleen op de kruising. Als jongste van de 9 leden van de post liet hij zich horen en kwam met frisse ideeën. Hij werd ervaren als “een slim ventje”. Ook de ouderen binnen de club Hapert werden direct door hem aangesproken als hij het er niet mee eens was. Guido stond stevig in zijn schoenen. Hij was inventief. Een niet te vinden verdachte lokte hij uit zijn schuilplaats door te dreigen de hond los te laten (die er niet was). Toen dat niet hielp, begon Guido zelf te blaffen. Dat was voldoende om de verdachte onder een paar meter verderop geparkeerde auto vandaan te laten kruipen. Klus geklaard!

Na 8 jaar kreeg hij wat fysieke problemen, waardoor het op straat werken in volle onregelmatigheid even niet mogelijk was.  Hij ging voor tijdelijk naar de meldkamer. Daar werkte hij graag. Hij ging op de fiets vanuit Hapert fluitend naar zijn werk. Tot ergernis van de overburen, die niet blij werden van dat gefluit als Guido om 6 uur vertrok voor een vroege dienst. Maar dat tijdelijk werd definitief.

Guido zat daar echt op zijn plek. Wanneer hij als centralist op de meldkamer achter de knoppen zat, was iedereen die op straat reed gerustgesteld, want hij had een perfect overzicht waar alle collega’s binnen de regio rondreden en dirigeerde de juiste mensen naar de juiste plaats, waarbij hij altijd waarschuwde voor de veiligheid. Hij wist wie er op de wagen zat en ook wat de kwaliteiten waren van die collega’s. Hij zorgde voor extra mensen op de achterhand. Eigenlijk kon je volledig op hem vertrouwen als hij achter de knoppen zat. Met Guido was geen enkele nachtdienst saai want zelfs van een kat in een boom wist hij een complete show te maken. Het waren niet alleen de collega’s die genoten van de centralist Guido. In de regio luisterden echt veel mensen de politiefrequentie af en ze wisten allemaal dat de dienst met hem nooit saai zou worden.

Na de meldkamer kwam Guido terecht op team Strijp, als buurtbrigadier.

Het was voor de collega’s wel nodig de handleiding van Guido te ontrafelen, want hij had zijn eigen dingetjes die hem juist maakte tot wie hij was. Hij deed dingen op zijn eigenwijze eigen wijze. Bij conflicten in de buurt was het eigenlijk de bedoeling dat Buurtbemiddeling ingeschakeld werd. Maar Guido deed dat niet. Hij regelde het zelf, met het motto: “Dan gebeurt het tenminste goed”. Toen de collega’s de handleiding van Guido eenmaal hadden ontrafeld, werd hij ervaren als een collega waar je fijn en gezellig mee kon werken. Hij had een luisterend oor en goede adviezen. Hij wist met zijn manier van werken en zijn humor altijd de lastigste jeugd zover te krijgen dat ze aan het einde van gesprekken een hand gaven en zeiden: ”Bedankt, jullie zijn echt tof”.

Hij had zo zijn vaste uitspraken. “Lang verhaal kort……..kort verhaal lang”.  Sorry, sorry mag ik je even lastigvallen? Ik mag dat toch wel zeggen he? Ik mag dat toch wel vragen he?

Guido was een doorbijter, hij gaf niet snel op. Toen in 2020 zijn vrouw Kim ernstig ziek werd, zocht hij tot in de krochten van internet en belde stad en land af om toch maar een therapie te vinden die haar nog zou kunnen helpen. En dat is hem nog gelukt ook. Kim genas.

Dat gezamenlijk geluk mocht niet lang duren. Eind 2024 sloeg het noodlot bij hem toe. Hij werd ernstig ziek, waarna in januari 2025 de levensverwachting nog op een half jaar werd geschat. Dat werden maar 3 maanden, waarin hij liefdevol door zijn gezin en vrienden werd ondersteund.

Na 8 april 2025 geen gefluit meer. Hij was een bijzonder mens.